کتاب سازمان گرایی ارگانیزاسیونیسم نوشته فریدون کامران, توسط انتشارات بهمن برنا به چاپ رسیده است.

سازمان گرایی نوعی تحلیل جامعه شناختی سامانه است که سازمان را در قامت یک کل منسجم سازمان یافته که بر اصول و قوانین سامانه ای استوار است و به عنوان قدرتمندترین عامل حرکت و توسعه جامعه ایفای نقش می کند، در نظر می گیرد. آن چه در این کتاب پیرامون مقوله سامانه و جامعه شناسی سامانه ای در کنار سایر مطالب به عنوان مبحثی جدید مورد توجه قرار گرفته تاثیر والای ساختار دهی دقیق سامانه به عنوان ابزاری کارآ در توسعه، تحول و دگرگونی های جامعه و پیوند سیستماتیک و بی انتها بین تمامی سامانه ها در همه ی انواع آن است به شکلی مختصر و موجز.

تمامی سامانه ها اعم از رسانه های اجتماعی همچون سازمان های اقتصادی و جامعوی و سامانه های طبیعی و مصنوعی، مجموعه ای از عناصر به هم پیوسته اند که هرگونه تغییری در یکی از عناصر، با واکنش منفی و مقاومت عناصر دیگر همراه خواهد بود. به عبارت دیگر در ساختار هر سامانه ای نیروی مقاومت و انتروپی منفی یعنی تمایل به حفظ وضعیت موجود نهفته است. زیرا سامانه ها متناسب با ساختاری که دارند از هرگونه تغییری چه مثبت یعنی در جهت تحول، توسعه و تکامل و چه منفی یعنی در خلاف جهت تکامل، گریزانند. زیرا به وضعیت موجود عادت کرده، شکل گرفته و ثبات و تعادل پیدا کرده اند.

پس هرگونه تغییری در آن ها یا عناصر متشکله می تواند ثبات و تعادل حاکم بر آنها را به هم بریزد. در نتیجه نیروی انتروپی منفی حاکم بر آنها در مقابل تغییر مقاومت نشان دهد. این مقاومت ساختاری یعنی این انتروپی منفی حاکم بر سامانه به حدی است که گاهی تغییرات را پس می زند و دوباره سامانه را به وضعیت قبل برمی گرداند. حال سوال اینجاست که اگر سامانه ها به دلیل آنتروپی منفی که دارند، در مقابل هرگونه تغییری مقاومت نشان می دهند و نمی پذیرند، پس چگونه است که در نهایت و در طی زمان با تغییر، تحول و تکامل یا افول و مرگ سامانه ها مواجهیم؟