کتاب افزون زدگی جدید نوشته داریوش شایگان با ترجمه فاطمه ولیانی توسط انتشارات فرزان روز با موضوع فلسفه به چاپ رسیده است.

کتابی که پیش روی خواننده ایرانی قرار دارد، اثری است که در نگاه نخست، پراکنده و پیچیده به نظر می‌رسد؛ جایی که لایه‌های گوناگون اندیشه و حوزه‌های مختلف شناخت، از فلسفه و جامعه‌شناسی گرفته تا روان‌شناسی، در هم تنیده و گاه همچون چندصدایی ناهمگون به گوش می‌رسند. این هم‌نشینی بی‌نظم، نتیجه طرحی عمدی نیست، بلکه انعکاسی از آشفتگی فرهنگی جهان امروز است؛ جهانی چنان آمیخته و پرتنوع که دستیابی به نقطه‌ای ثابت و نگاهی جامع، به کاری دشوار بدل شده است. در این نوشته کوشیده‌ام تا حد توان، طرحی هرچند ناتمام و محدود از این نابسامانی فرهنگی ترسیم کنم. از این رو، کتاب هم سویه‌ای بلندپروازانه دارد و هم چهره‌ای فروتنانه. بلندپروازانه از آن رو که می‌کوشد از دل این آشفتگی، رگه‌هایی از یک نظم پنهان را آشکار سازد و جریان‌های متغیر آن را در سطوح مختلف شناخت پی بگیرد. فروتنانه از آن جهت که مدعی ارائه نظریه‌ای تازه یا دیدگاهی بی‌سابقه نیست.

اگر بپذیریم که تمام جهان‌بینی‌های مسلط، که طی قرون یکه‌تاز عرصه اندیشه بوده‌اند، هر یک حقیقت را در چارچوب تنگ خود محصور کرده و امروز دیگر آن جایگاه پیشین را ندارند؛ اگر قبول کنیم که نقدهای فکری قرن بیستم، همچون موریانه، بنیان تمام نظام‌های فکری جهان‌شمول را از درون فرسوده‌اند؛ و اگر دریابیم که بسیاری از باورهای دیرین، اقتدار مطلق گذشته را از دست داده و به مجموعه‌ای پراکنده از تصورات شناور در فضای فکری جهان بدل شده‌اند، آنگاه باید پذیرفت که ما دیگر در برابر قلعه‌های مستحکم باورهای کهن و بنیان‌های صلب هستی‌شناسانه گذشته قرار نداریم.