هیچ‌ چیز مانند قدم‌زدنقدم‌زدن افکارم را منسجم نمی‌کند. این موضوع را به‌ مرور دریافته‌ام. برای همین گاهی خلوت و مجالی فراهم می‌آورم تا کمی در تنهایی خود قدم بزنم. بارها پیش آمده است که در حین قدم‌ زدن ، به آسمانی که بالای سرم قرار دارد و زمینی که بر روی آن راه می‌روم و سفتی آن وزنم را تحمل می‌کند فکر کنم. جهان جای گسترده‌ای است. اکنون و در قرن بیست‌و‌یک که این سطور توسط یک روان‌شناسی درحال نگارش است بشر تا حدودی به گستردگی آسمان بالای سرش و همچنین نحوه‌یه‌ی شکل‌گیری زمینی که بر روی آن زندگی می‌کند واقف شده است. گاهی در طول روز ، هنگام قدم ‌‌زدن در خلوت خود ، به آسمان و ستاره‌های پنهان‌شده در روشنای نور فکر می‌کنم. ستاره‌هایی که عادت کرده‌ایم آن‌ها را فقط در تاریکی و سیاهی شب جست‌وجو کنیم. انگار فراموش می‌کنیم که آن‌ها در طول روز هم وجود دارند و نیروی جاذبه‌شان بر زمینی که زیر پای ما است اثر می‌گذارد. ما عادت به نادیده ‌انگاشتن چیزهایی داریم که از دیدرس چشم‌هایمان پنهان می‌مانند. فرقی نمی‌کند که مسبب این پنهانی روشنایی روز باشد ، یا تاریکی شب.