تئوری نسبیت عام اینیشتین زمان و فضا را از پس‌زمینه‌ای منفعل که رویدادها در آن به وقوع می‌پیوندند به کنشگری فعال در سازوکارهای جهان تبدیل کرد. این امر منجر به مشکلی بزرگ شد که در صف مقدم مشکلات فیزیک در قرن بیست و یکم باقی می‌ماند. جهان آکنده از ماده است و ماده فضا را چنان تاب می‌دهد که اجرام بر یکدیگر سقوط می‌کنند. اینیشتین دریافت که معادلاتش پاسخی ندارند برای آنکه جهانی ایستا را که با گذر زمان تغییر نکند شرح دهند. او به جای دست برداشتن از چنان جهانی دیرپا، که او و بسیاری افراد دیگر آن را باور داشتند، معادلات را دستکاری کرد و عبارتی به نام ثابت کیهان‌شناختی به آن افزود. ثابت کیهان‌شناختی فضازمان را در جهت متضاد تاب می‌داد به گونه‌ای که اجرام از یکدیگر دور می‌شدند.