به‌نظر می‌رسد که در فرهنگ شفاهی ما، نوشتن درمورد احساسات و حالات روانی که تجربه می‌کنیم کار سختی است. به‌طور کلی بیان خویشتن از طریق نوشتن زمینه‌ای است که باید توسعه‌ی بیشتری یابد. این مسأله می‌تواند از طریق آموزش‌هایی که از دوران کودکی به‌وجود می‌آید رشد کند. اما سؤال این است که چگونه می‌توان کودکان را کمک کرد تا از طریق نوشتن روانی، ویژگی‌های خود را بیان کرده و نسبت به هیجان‌های خود، آگاهی و کنترل بیشتری پیدا کنند. نوشتن هیجانی یا روانی یکی از تجربه‌های جالب در زمینه‌ی بیان احساسات یا مسائل روانی خود است. از این طریق کودکان یاد می‌‌گیرند که مهارت‌های مرتبط با ادبیات هیجانی را تجربه کنند. این توانایی مستلزم درک، بیان و تشخیص هیجان‌ها و حالات خلقی خود است. کودکان در چنین موقعیتی باید نسبت به خود آگاه شده و درک کنند که در لحظه‌ی حاضر چه احساسی داشته‌اند و چگونه این احساسات قادر است عمیقا آنها را تحت‌تأثیر قرار دهد...