اما چیزی که درباره‌اش زیاد نمی‌دانیم این است: نوجوانی که دورانِ بلوغِ سخت و دردناکی را گذراند ناگهان به منتقدی بدل شد که حرف‌هایش حرفِ حساب بود و همه دربارهٔ نقدهایی که نوشته بود حرف می‌زدند. جوابِ این‌ها را می‌شود در نامه‌های تروفو دید. تروفو مدیونِ آندره بازَن بود، هر چند با همهٔ تشویق‌ها، با همهٔ کمک‌هایی که روزهای سخت و طاقت‌فرسای سربازیِ تروفو را کمی قابل‌تحمل کرد، ریشهٔ این تحول چیزِ دیگری است.

حرف درستی است که خوب نوشتن را باید از نوشتن آموخت و خوب گفتن را از گفتن. از نامه‌های تروفو برمی‌آید که چنان آموزشی در باشگاهِ فوبورگ به‌خوبی انجام می‌شده. این روزها تصور رسیدن باشگاهی به این حدومرتبه اصلاً آسان نیست. ریاستِ آن باشگاه به عهدهٔ لئو پُلدس بود و سخنرانی‌ها و بحث‌هایی که آن‌جا درمی‌گرفت کم‌کم آن‌ها را که بی‌کار بودند و وقت‌شان برای شنیدن و بحث کردن خالی بود، جذب کرد. با این‌همه غیرِ این علاقه‌مندانِ بی‌کار، شماری از ادیبان و وکلای دادگستری و سناتورها و وزرای بازنشسته هم گاه‌وبی‌گاه جذب این باشگاه می‌شدند. تروفوِ نوجوان هم دوستش لاشُنهٔ باوفا را با خودش می‌بُرد و همین جا بود که در نهایتِ آسودگی خاطر دربارهٔ سینما سخنرانی کرد و حرف‌های جذابی هم زد و جمعیتی که روی صندلی‌های باشگاه نشسته بودند با صدای بلند تشویقش کردند و همین تشویق‌ها بود که اعتمادبه‌نفسش را دوچندان کرد. در همین باشگاهِ فوبورگ بود که تروفو بیانیهٔ مشهورش را نوشت؛ هر چند بعدها گفت اصلاً از آن مقاله راضی نیست و سال ۱۹۵۶ هم در نامه‌ای به لوک موله نوشت «این مقاله ماه‌ها وقت گرفت و چندبار نوشته شد و چندباری هم بازنویسی‌اش کردم.» یکی از منتقدانِ عضوِ این باشگاه بود که در روزهای سربازی به تروفو کمک کرد؛ وقتی فرانسوآ شکست عشقی خورده بود و از فروش کتاب‌های لاشُنه خجالت می‌کشید. او را به پادگانی در آلمان فرستاده بودند و جنگِ هندوچین درگرفته بود و نمی‌خواست آن‌جا بماند.