این مجموعه با ترجمه‌ی کاوه سیدحسینی منتشر شده است. در بخشی از متن کتاب آمده است: «در یکی از صبح‌های تاریک ماه ژوئیه حضور یک ناشناس (نه صدای در وقتی که بازش کردند) او را بیدار کرد. بلندقد در نیمه‌ی تاریک اتاق، که تاریکی به طرز عجیب ساده‌اش کرده بود (در رویاهایی که زائیده‌ی ترس بودند، همیشه واضح‌تر از این بود) مراقب، بی‌حرکت و صبور، با چشمان پایین‌افتاده، انگار که وزن اسلحه‌ها آن‌ها را خم کرده باشد، آلخاندرو ویلاری و یک ناشناس سرانجام به او رسیده بودند. با یک اشاره از آن‌ها خواست صبر کنند و به طرف دیوار برگشت، انگار که رشته‌ی خوابش را از سر گرفته باشد. آیا این‌طور رفتار کرد تا ترحم کسانی را که او را می‌کشتند برانگیزد، یا به دلیل این‌که تحمل یک رویداد هولناک کمتر مشکل است تا تصور و انتظار بی‌پایان آن، یا ـ و شاید این محتمل‌تر باشد ـ برای این‌که قاتل‌ها یک رویا باشند، همان‌طور که بارها در همین مکان و در همین ساعت، رویا بوده‌اند؟ در این فضای خیالی بود که شلیک او را از پا درآورد.»