ویلیام فاکنر (William Faulkner) یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان قرن بیستم و یکی از مهم‌ترین چهره‌های ادبیات آمریکاست. او به خاطر نوشتن رمان‌ها و داستان‌های کوتاهش که عمیقاً به زندگی و فرهنگ جنوب ایالات متحده پرداخته، شناخته می‌شود. فاکنر در سال 1897 در شهر نیو آلبانی ایالت میسیسیپی به دنیا آمد و در سال 1962 درگذشت فاکنر در خانواده‌ای با ریشه‌های عمیق جنوبی بزرگ شد. او تحصیلات خود را در دانشگاه میسیسیپی آغاز کرد، اما به دلیل عدم علاقه به تحصیل، دانشگاه را ترک کرد و به نوشتن پرداخت. او از همان ابتدا به ادبیات علاقه‌مند بود و تحت تأثیر نویسندگانی چون مارک تواین و هارپر لی قرار گرفت.

فاکنر به خاطر سبک نوشتاری خاصش شناخته می‌شود. او از تکنیک‌های نوشتاری مانند جریان سیال ذهن (stream of consciousness) و تغییر زاویه دید استفاده می‌کند. زبان او غنی و پیچیده است و اغلب با توصیف‌های دقیق و تصویرسازی‌های زنده همراه است. فاکنر همچنین به بررسی موضوعاتی مانند زمان، مرگ، هویت، نژاد و روابط انسانی می‌پردازد ویلیام فاکنر تأثیر عمیقی بر ادبیات معاصر گذاشته است. او نه تنها بر نویسندگان آمریکایی بلکه بر نویسندگان جهانی نیز تأثیرگذار بوده است. آثار او الهام‌بخش نویسندگانی چون گابریل گارسیا مارکز، تونی موریسون و کورت ونه‌گوت بوده‌اند.

ویلیام فاکنر به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان تاریخ ادبیات آمریکا، با آثارش نه تنها تصویر دقیقی از زندگی در جنوب ایالات متحده ارائه داده، بلکه به پرسش‌های عمیق انسانی پرداخته است. او همچنان یکی از چهره‌های تأثیرگذار در ادبیات جهانی باقی مانده است.

جوایز و افتخارات

فاکنر در طول زندگی‌اش جوایز متعددی کسب کرد، از جمله جایزه نوبل ادبیات در سال 1949 که به خاطر نوآوری‌هایش در داستان‌نویسی و تأثیرش بر ادبیات جهانی به او اهدا شد.

آثار

1.صد سال تنهایی (The Sound and the Fury)

این رمان به روایت داستان خانواده کومیسون می‌پردازد و به خاطر ساختار پیچیده و نوآوری‌های زبانی‌اش مشهور است.

2. آنگاه که مردان درختان را می‌برند (As I Lay Dying)

این رمان داستان سفر یک خانواده را روایت می‌کند که برای دفن مادرشان به شهر دیگری می‌روند. فاکنر در این اثر از تکنیک‌های نوشتاری خاصی استفاده کرده است.