«آیدا، آیدا، عزیزم خواهش می کنم به خودت مسلط باش! اگر کمی صبور باشی و متانت خود را حفظ کنی، به تو خواهم گفت این چشمها از آن کیست؟»

«مهم نیست، مهم نیست! نمی خواهم بدانم… نمی خواهم…» و به تلخی گریستم.

او سرم را به طرف خودش کشید و بر موهایم چنگ انداخت و با ملایمت گفت: «هرگز دوست نداشتم تو را این گونه بی تاب و سرخورده ببینم! من این چشمها را می پرستم و به صاحب این چشمهای مغموم و افسون گر عشق می ورزم. آیا باز هم می خواهی با این حسادت احمقانه هر دو نفرمان را دل خون کنی و آزار برسانی؟!»

هنوز اشکهای گرمم روی گونه هایم می ریخت و پیراهن او را نمناک می ساخت که سرم را از روی سینه اش جدا کرد و با همه وجودش زل زد به چشمانم و با لحن شیدایی گفت: «چشمان غمگین تو آیدا! چطور نفهمیدی!؟ چطور؟!» و آنگاه از سر تأثر و درد، سرش را به سرم چسباند و چشمانش را بر هم گذاشت.

چطور نفهمیده بودم!؟ حق داشت از جهالت و احساسات طغیان زده و بی اساس من دلخور و ناراحت شود، حق داشت!