کتاب پینوکیو نوشته کارلو کولودی با ترجمه بهروز غریب پور, توسط انتشارات افق به چاپ رسیده است.

موضوع کتاب شامل ادبیات جهان, رمان خارجی نوجوان, ادبیات داستانی, داستان خارجی می باشد.

کارلو کلودی کتاب ماجراهای پینوکیو را در سال 1883 نوشت. ایتالیا به‌تازگی متحد و یکپارچه شده بود و اروپا، سرخوش از غلبه‌ی جهان‌گیرش در عصر ویکتوریایی به سر می‌برد. کلودی از داستان پینوکیو برای بیان باورهای سیاسی خود بهره برد و چه می‌دانست که سال‌های سال می‌گذرند و اخلاقیاتِ مستتر در سطر سطر کتابش، همیشه قدرتمند باقی خواهد ماند؟ یک سال بعد از انتشار پینوکیو، بِنیتو موسولینی حکومت فاشیسم را در ایتالیا پایه گذاشت و جهان هبوطی تکان‌دهنده را از سر گرفت.

پینوکیو در این میان، پیامی ماندگار و شفاف داشت: پایبندی به صداقت و پایمردی در راه صافِ زندگی.  بِنِدتو کروچه، فیلسوف ایتالیایی معتقد بود چوبی که پینوکیو از آن تراشیده شده، بشریت نام دارد. اثری که در اصل برای بچه‌ها نوشته و تصویرگری شد، امروز از ارکان پابرجای تاریخ ادبیات است و اثری کلاسیک. هویتِ اخلاقی، ترس‌های عمیق انسانی، مسئله‌ی احساس گناه و اصرار بر آن، اتحاد با نیروهای شر و لزوم شکست برای دیدنِ تصویر بزرگ‌تر زندگی، مواردی بدون تاریخ مصرف است که نبوغ کلودی، در قالب چوبی پینوکیو برای نسل‌های پس از خود به یادگار گذاشت.

هر کدام از شخصیت‌های اصلی ماجرای پینوکیو، هر کدام که این عروسک چوبی بیچاره را به‌سویی و سمتی به دنبال خود می‌کشاند، دغدغه‌ای در سرش می‌گذارد یا دانه‌ی تردید را در دل کوچکش می‌کارد، گشاینده‌ی مبحثی است درباره‌ی سوال‌های اصلی ذهنی بشر. جیرجیرک همان صدای آرام و گاه نامشخصی است که آدم‌ها بدان گوش نمی‌کنند؛ ژپتو والدی است که خواسته‌های قلبی خود را به قالب عروسکی چوبی می‌دمد و به او دل می‌بندد، گربه نره و روباه مکار نماینده‌ی جامعه‌ی بشری‌اند، دکترین‌های سیاسی، رهبران اجتماعی، دزدان قافله؛ پری آبی‌پوش صدای وجدان ماست، واقعی، راستگو وگه‌گاه بی قدرت. عروسک پینوکیو، این پسرکِ زودباور که به خوشی‌ها دل می‌بندد و هر خدعه‌ای را باور می‌کند، به‌ویژه پس از مطرح شدنِ نظریات مارکس، به نمادِ انسانِ دربند تبدیل شد، گرچه انسانیتش از یاد خودش هم رفته بود.