کتاب ماهاباراتا نوشته ژان کلود کری یر ترجمه بهمن کیارستمی توسط انتشارات نگر با موضوع ادبیات، ادبیات داستانی، نمایشنامه به چاپ رسیده است.

ماهاباراتا یکی از بزرگ‌ترین حماسه‌های منظوم جهان و بلندترین سروده­ای است که تاکنون به رشته­ی تحریر در آمده. زبان اصلی اثر سانسکریت است و بیش از صدهزار بیت دارد. نخستین نسخه­های به‌دست آمده از این سروده­ی حماسی به سده­ی پنجم یا ششم پیش‌از میلاد بازمی­گردد. این سروده­ها تا هفتصد یا هشتصد سال بعد، همچنان در حال تکوین بوده‌اند و سرانجام در سده­ی سوم یا چهارم میلادی، کم‌و‌بیش ساختار نهایی خود را یافته‌اند. از آن پس تاکنون، نویسنده­­های زیادی با طبع، تفسیر، سنت و ملیت­های مختلف به آن رنگ بخشیده­اند. این اثر را باورها، افسانه­ها، اندیشه­ها و اسطوره­هایی پدید آورده­اند که هنوز بخشی از زندگی مردم هندوستان است. حماسه­ای که هنوز در هند و اندونزی زنده است و به سبک‌های گوناگون روی صحنه‌یا در کوچه و خیابان اجرا می‌شود. «ماها» در زبان سانسکریت به معنای «بزرگ» یا «کامل» است. «باراتا» نیز نخست نام شخصیتی افسانه‌ای و سپس نام خانوادگی یا نام یک قبیله است. پس می­توان ماهاباراتا را این‌طور معنی کرد: «سرگذشت عظیم باراتا.» اما باراتا در مفهومی گسترده به معنای هندو و به طور کلی به معنی انسان است؛ پس ماهاباراتا را می‌توان چنین نیز تعبیر کرد: «سرگذشت عظیم بشریت». این روایت، داستان نبردی طولانی و خونین بین دو گروه از عموزاده‌هاست: «پاندوها» که پنج برادرند و «کوروها» که صد برادرند.
این نزاع خانوادگی که بر سر پادشاهی است، به نبردی مهیب می­انجامد؛ نبردی که سرنوشت زمین را رقم می‌زند.
ماهاباراتا به احتمال قریب به یقین ریشه­ی تاریخی دارد و شاید بازتاب نبرد «کوروکشترا» باشد که در سال ۳۲۰۰ پیش از میلاد به وقوع پیوسته است. برخی مورخان آن را ملهم از نبرد بین اقوام آریایی و دراویدی در هزاره­ی دوم پیش از میلاد می‌دانند. برخی دیگر نیز از ورای آموزش­های سیاسی، اجتماعی، اخلاقی و مذهبی به این اثر می‌نگرند و آن را رساله­ای بلند درباره‌ی رفتار شاهانه می­دانند؛ اما ما کارمان را بر هیچ یک از این دیدگاه‌ها بنا نکردیم. اگرچه هر یک جذابیت خود را داشت، آنچه ما را مجذوب کرد، ساختار این سروده­ی عظیم بود؛ بیت­ها چون رودی خروشان پیش می‌روند و غنای بی‌پایان‌شان حصار هر قالب، مضمون، تاریخ و یا تحلیل روانشناسانه­ای را در هم می­شکنند. درها بی‌وقفه گشوده می‌شوند و ما را به درهای دیگر هدایت می‌کنند. شاخ و برگ‌های متعدد و گاه به ظاهر ضدونقیض، به دنبال هم می‌آیند و در هم می‌شوند، اما ماجرای اصلی داستان که همان تهدید است، هرگز در میان این شاخ و برگ‌ها گم نمی‌شود: «روزگار ما، روزگار ویرانی است و همه‌چیز بر آن دلالت دارد. آیا راه گریزی از این ویرانی هست؟»