زبان نجات‌‌یافته سرگذشت‌نامه‌ای زیباست. این داستان با یک تصویر خارق‌العاده آغاز می‌شود: دورترین خاطره‌ی کانتی. از یک اتاق بیرون می‌آید. یک مرد که ماسک زده، مجبورش می‌کند زبانش را بیرون بیاورد؛ اگر حرف بزند، مرد زبانش را می‌برد. سال‌ها بعد، کانتی می‌فهمد که آن مرد، معشوق پرستار بچگی‌اش بوده و می‌خواسته او را از برملا کردن رابطه‌ی آن‌ها نزد پدر و مادرش بترساند. در هفت‌سالگی پدرش را از دست می‌دهد و مجبور می‌شود زودتر از آنچه باید، پا به بزرگسالی بگذارد. داستان از پرت شدن او از جایی به جای دیگر می‌گوید؛ از کودکی به بزرگسالی، از پدر به مادر، از کشوری به کشور دیگر و از یک زبان به زبان دیگر. در این کتاب همچنین توصیفات زیبایی از اولین خانه‌ی کانتی قبل از جنگ جهانی اول در بلغارستان و بعد خانه‌هایش در انگلستان، وین و سوئیس وجود دارد. در یک بازه‌ی زمانی، مادرش در حرکتی ظالمانه او را مجبور می‌کند در سه ماه، زبان آلمانی را در حد یک فرد بزرگسال آلمانی بیاموزد تا سریعاً جای پدرش را در خانه بگیرد. این‌گونه زبانش آزاد و او برنده‌ی داشتن مادرش شده، رقیبانش هم برادران دیگرش و معشوق‌های مادرش هستند. این پرتنش‌ترین عشق ادیپوسی است که تاکنون در یک اثر دیده شده و کانتی آن را به طریقی شگفت‌آور توصیف می‌کند. همه‌چیز در این کتابِ خارق‌العاده، استادانه نوشته شده است.