فکرنو
کتاب بنیامین برای معماران نوشته برایان الیوت ترجمه احسان حنیف توسط انتشارات فکر نو به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: معماران، طراحی و معماری
یک معمار یا دانشجوی معماری چرا باید به کار متفکر یهودی آلمانی، والتر بنیامین، علاقه‌مند باشد؟ آثار منتشرهٔ بنیامین (عمدتاً در حوزهٔ نقد ادبی) تا زمان مرگ تراژیکش در سال ۱۹۴۰، تنها در معدودی از حلقه‌های روشنفکری اروپا شناخته شده بودند. او برخلاف متفکر هم‌عصرش، مارتین هایدگر، هیچ مطالعهٔ فلسفی پیشگامانه‌ای از خود ارائه نداد که در حوزهٔ دانشگاهی و فرادانشگاهی طنین‌انداز شود. در روزهای نخست فعالیت گروه نظریهٔ انتقادی مکتب فرانکفورت در دههٔ ۱۹۲۰ فعالیتی نداشت و در حقیقت حتی در میانه‌روانه‌ترین جاه‌طلبی‌اش برای رسیدن به کرسی استادی دانشگاه هم شکست خورد. حتی بدتر از این‌ها، بنیامین یک‌ونیم دههٔ پایانی زندگی خود را وقف (بسیاری از دوستانش در آن زمان به‌جای این تعبیر از تعبیر «هدر دادن» استفاده می‌کردند) پروژه‌ای معطوف به پاریس قرن نوزدهم کرد که هیچ محدودیت مادی نداشته و هیچ هدف نظری مشخصی را دنبال نمی‌کرد.
چرا خرید از آژانس کتاب؟
خرید از آژانس کتاب به شما این اطمینان را می‌دهد که نسخه اصلی و به‌روز کتاب بنیامین برای معماران را دریافت خواهید کرد. ما با ارائه خدمات سریع، ارسال امن و قیمت مناسب، تجربه خریدی آسان و مطمئن را برای شما فراهم می‌آوریم.
برای خرید این کتاب و مشاهده کتاب‌های دیگر، به فروشگاه آنلاین آژانس کتاب مراجعه کنید.
کتاب بنیامین برای معماران نوشته برایان الیوت ترجمه احسان حنیف توسط انتشارات فکر نو به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: معماران، طراحی و معماری
یک معمار یا دانشجوی معماری چرا باید به کار متفکر یهودی آلمانی، والتر بنیامین، علاقه‌مند باشد؟ آثار منتشرهٔ بنیامین (عمدتاً در حوزهٔ نقد ادبی) تا زمان مرگ تراژیکش در سال ۱۹۴۰، تنها در معدودی از حلقه‌های روشنفکری اروپا شناخته شده بودند. او برخلاف متفکر هم‌عصرش، مارتین هایدگر، هیچ مطالعهٔ فلسفی پیشگامانه‌ای از خود ارائه نداد که در حوزهٔ دانشگاهی و فرادانشگاهی طنین‌انداز شود. در روزهای نخست فعالیت گروه نظریهٔ انتقادی مکتب فرانکفورت در دههٔ ۱۹۲۰ فعالیتی نداشت و در حقیقت حتی در میانه‌روانه‌ترین جاه‌طلبی‌اش برای رسیدن به کرسی استادی دانشگاه هم شکست خورد. حتی بدتر از این‌ها، بنیامین یک‌ونیم دههٔ پایانی زندگی خود را وقف (بسیاری از دوستانش در آن زمان به‌جای این تعبیر از تعبیر «هدر دادن» استفاده می‌کردند) پروژه‌ای معطوف به پاریس قرن نوزدهم کرد که هیچ محدودیت مادی نداشته و هیچ هدف نظری مشخصی را دنبال نمی‌کرد.
