کتاب اصول و مبانی معاصر سازی معماری معاصر در بافت های کهن ارزشمند و تاریخی نوشته محمدجواد مهدوی نژاد، معین آقایی مهر, توسط انتشارات دانشگاه تربیت مدرس با موضوع مهندسی معماری, نظریه پردازان جهانی مرمت شهری, واژه شناسی, سیر تکامل سیاست های حفاظت و توسعه شهری در ایران به چاپ رسیده است.
انقلاب صنعتی و سیطره اتومبیل و توسعه فناوری حمل ونقل در شهرها، که زندگی و کار در بیرون از محیط شهری را امکان پذیر نمود باعث شد تا فضای مرکزی شهر اهمیت و کیفیت خود را به واسطه عبور سریع وسایل نقلیه موتوری از میان فضای شهری از دست داده و تعامل فیزیکی میان مردم شهر و محیط کالبدی اطرافشان را، نسبت به گذشته ضعیف نموده و کاهش دهد. با وجود اینکه بافت سنتی مراکز تاریخی شهرها پاسخگوی عبور و مرور وسایل نقلیه امروزی نیست؛ عموما در توسعه شهرها این مجموعه در هسته مرکزی شهر واقع شده و هسته ترافیکی شهر که بیشترین بار عبوری را متحمل می شود، از این مناطق می گذرد. از طرفی خدمات عمومی شهری و مسئله امداد رسانی در زمان وقوع حوادث غیر مترقبه ای چون آتش سوزی و اورژانس، نیاز بافت های فرسوده شهری را به تعریض معابر شهری محرض می کند. کهنگی و فرسودگی ساختمان های موجود در بافت نیز معضل دیگری است که سستی سازه بنا در مقابل زلزله و هر از چند گاهی حوادث ناگواری را در تخریب غیر منتظره بخشی از ساختمانها یا خالی از سکنه شدن برخی بناهارا منجر گردیده است که معضلات اجتماعی خاص خود را در پی دارد.
این مسائل در سالهای اخیر تحولاتی را در سیاست های دولت به دنبال داشته که نتیجه آن تسریع هر چه بیشتر در نوسازی بافتهای کهن شهری بوده است.
در این میان آنچه که مشهود است عدم دخالت مستقیم مدیریت تخصصی در اصلاح ساختار بافت فرسوده به علت عدم شناخت صحیح بافتار آن و یا به بیان دیگر عدم استفاده از نیروی متخصص طراحی و برنامه ریزی شهری در امر نوسازی بافتهای فرسوده شهری است. آنچه که در حال وقوع است نوسازی بافت با واگذاری عملیات اجرایی بر عهده مالكين (بخش خصوصی) است و هدایت بخش دولتی در امر تعریض معابر و مقاوم سازی سازه ساختمان می باشد. حتی در تشویق مالکین به این امر دادن اضافه تراکم های ساختمانی بدون در نظر گرفتن مسئله اشراف و اختلاط حوزه های خصوصی و عمومی را شاهدیم.
اصل کلی حاکم بر تفکر اصلاح بافت های فرسوده، سواره مدار بودن نگرش متولیان احیای بافت است. در صورتی که به نظر می رسد، ارتقای کیفیت زیستی، بهبود کیفیات فرهنگی - اجتماعی ۲ اصول و مبانی معاصرسازی
میان شهروندان و کمک به انسانی کردن محیط های شهری در گرو توجه ویژه به رفتار شناسی انسانی فضا و اصل بودن حضور عابر پیاده و رفتارهای او در فضای شهری است.
کتاب اصول و مبانی معاصر سازی معماری معاصر در بافت های کهن ارزشمند و تاریخی نوشته محمدجواد مهدوی نژاد، معین آقایی مهر, توسط انتشارات دانشگاه تربیت مدرس با موضوع مهندسی معماری, نظریه پردازان جهانی مرمت شهری, واژه شناسی, سیر تکامل سیاست های حفاظت و توسعه شهری در ایران به چاپ رسیده است.
انقلاب صنعتی و سیطره اتومبیل و توسعه فناوری حمل ونقل در شهرها، که زندگی و کار در بیرون از محیط شهری را امکان پذیر نمود باعث شد تا فضای مرکزی شهر اهمیت و کیفیت خود را به واسطه عبور سریع وسایل نقلیه موتوری از میان فضای شهری از دست داده و تعامل فیزیکی میان مردم شهر و محیط کالبدی اطرافشان را، نسبت به گذشته ضعیف نموده و کاهش دهد. با وجود اینکه بافت سنتی مراکز تاریخی شهرها پاسخگوی عبور و مرور وسایل نقلیه امروزی نیست؛ عموما در توسعه شهرها این مجموعه در هسته مرکزی شهر واقع شده و هسته ترافیکی شهر که بیشترین بار عبوری را متحمل می شود، از این مناطق می گذرد. از طرفی خدمات عمومی شهری و مسئله امداد رسانی در زمان وقوع حوادث غیر مترقبه ای چون آتش سوزی و اورژانس، نیاز بافت های فرسوده شهری را به تعریض معابر شهری محرض می کند. کهنگی و فرسودگی ساختمان های موجود در بافت نیز معضل دیگری است که سستی سازه بنا در مقابل زلزله و هر از چند گاهی حوادث ناگواری را در تخریب غیر منتظره بخشی از ساختمانها یا خالی از سکنه شدن برخی بناهارا منجر گردیده است که معضلات اجتماعی خاص خود را در پی دارد.
این مسائل در سالهای اخیر تحولاتی را در سیاست های دولت به دنبال داشته که نتیجه آن تسریع هر چه بیشتر در نوسازی بافتهای کهن شهری بوده است.
در این میان آنچه که مشهود است عدم دخالت مستقیم مدیریت تخصصی در اصلاح ساختار بافت فرسوده به علت عدم شناخت صحیح بافتار آن و یا به بیان دیگر عدم استفاده از نیروی متخصص طراحی و برنامه ریزی شهری در امر نوسازی بافتهای فرسوده شهری است. آنچه که در حال وقوع است نوسازی بافت با واگذاری عملیات اجرایی بر عهده مالكين (بخش خصوصی) است و هدایت بخش دولتی در امر تعریض معابر و مقاوم سازی سازه ساختمان می باشد. حتی در تشویق مالکین به این امر دادن اضافه تراکم های ساختمانی بدون در نظر گرفتن مسئله اشراف و اختلاط حوزه های خصوصی و عمومی را شاهدیم.
اصل کلی حاکم بر تفکر اصلاح بافت های فرسوده، سواره مدار بودن نگرش متولیان احیای بافت است. در صورتی که به نظر می رسد، ارتقای کیفیت زیستی، بهبود کیفیات فرهنگی - اجتماعی ۲ اصول و مبانی معاصرسازی
میان شهروندان و کمک به انسانی کردن محیط های شهری در گرو توجه ویژه به رفتار شناسی انسانی فضا و اصل بودن حضور عابر پیاده و رفتارهای او در فضای شهری است.
