نشرعلی/آرینا
کتاب هستی نوشته رویا نوری، توسط انتشارات علی به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: ادبیات فارسی, رمان ایرانی, داستان ایرانی, ادبیات داستانی
ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ!از ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﯾﺶ که ﻋﺎﺷﻘﺎنه ﺑﺮای دﯾﮕﺮی زﻣﺰمه ﻣﯿﮑﺮد ﻗﻠﺒﻢ از ﺗﭙﺶ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺪ.ﻓﺸﺎر پنجه ھﺎی ﻏﻢ راه ﻧﻔﺴﻢ را ﺑﺴﺖ . ﻣﻦ که در اﯾﻦ ﻣﺪت به ﺳﺎن ﻣﺤﺘﻀﺮی در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯿﺰدم به راﺳﺘﯽ ﻣﺮدم ،روح و ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺮد . ﭼﮕﻮنه ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ؟ ﻣﻦ که همه ی ھﺴﺘﯽ ام را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺬاﺷته ﺑﻮدم. ﻣﻦ که در ﻣﯿﺎن اﯾﻦ همه ﻣﺸﮑﻞ او را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم.ﺣﺎل ﺑﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻋﻤﺮم چه ﻣﯿﮑﺮدم؟ ﺑﺎ ﻏﺮور ﺑﺮ ﺑﺎد رفته، ﺑﺎ ﯾﮏ ﻗﻠﺐ ﭘﮋﻣﺮده؟ دﯾﮕﺮ به چه دﻟﯿﻠﯽ ادامه ﻣﯿﺪادم؟ اﺻﻼ ﺑﺮای چه زﻧﺪه ﺑﻮدم؟ در آن ﻟﺤظه ﻗﻠﺒﻢ به ھﺰاران تکه ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﺗکه ھﺎی رﯾﺰی که ﺗﺒﺪﯾﻞ به ﺳﻨﮓ ﻣﯿﺸﺪ. از ھﺮچه ﺑﻮد و ﻧﺒﻮد ﺑﯿﺰار ﺑﻮدم .ﭼﺮا به دﻧﯿﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدم؟ در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﯽ ﻋﺎطفه و ﺳﻨﮕﺪل اﺳﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم .اﺻﻼ ﻣﻦ که ﻋﺸﻖ را به ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟
ﮔﻨﺎه ﻣﻦ چه ﺑﻮد؟ ﮔﻨﺎه ﻣﻦ و اﻣﺜﺎل ﻣﻦ که از ﻋﺸﻖ ، ﺑﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪﻧﯽ ﻣﯿﺴﺎزﻧﺪ. ﺑﺘﯽ که ﺑﺮ روی ﺷﻦ ﺳﺎخته ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ واژﮔﻮن ﻣﯿﺸﻮد ﭼﺮا ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ راه را از ﺑﯿﺮاه ﻧﺸﺎﻧﻤﺎن ﺑﺪھﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ھﯿﭻ ﮔﺎه ﺳﻔﺮ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﯾﺎ ﺑﯽ ﺳﻔﺮ به ﻣﻨﺰل ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺮﺳﯿﻢ؟ ﺳﺮم ﭘﺮ از اﻓﮑﺎر ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻮد که ﺻﺪاﯾﺸﺎن درون ﺳﺮم ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺮا از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮐﺎش ﺑﮫ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ که ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و آراﻣﺶ. آراﻣﺸﯽ که ﻣﺪﺗﮭﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺮیبه ﺷﺪه. ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮﺋﻢ. به ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ که رھﺎﯾﻢ ﮐﻨﻨﺪ .ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ که ﺗﻮﺗﻦ داﺷﺘﻢ دوﯾﺪم ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎیه سیاهﯿﺒﺖ لحظه ای از ﺗﻌﻘﯿﺒﻢ دﺳﺖ ﺑﺮ دارد. از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده رﻗﺼﺎن اﺷﮏ همه ﺟﺎ ﺗﺎر و در ھﻢ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﭼﺮاھﺎ رھﺎﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﺮا در ﻗﻤﺎر ﻋﺸﻖ همه ھﺴﺘﯽ ام را ﮔﺬاشته ﺑﻮدم؟ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎزﻧﺪه ﺑﺎزی ﺑﻮدم؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺪا به اﻧﺪازه ی ﺗﺤﻤﻞ اﺷﺨﺎص به آﻧﮭﺎ درد ﻣﯿﺪھﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺷﺎنه ھﺎی ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ؟ﻣﮕﺮ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﺪ ﭼﮕﻮنه زﯾﺮ اﯾﻦ همه ﻓﺸﺎر ﺧﺮد ﻣﯿﺸﻮم؟ ﺧﺪاﯾﺎ! ﺻداﯾﻢ را ﻣﯿﺸﻨﻮی؟ ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪه ام. ﺧﺴﺘﮫ ام .
ﺑﺮﯾﺪه ام. دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﺗﻮ ﭘﻨﺎھﯽ ﻧﺪارم.ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﺗﺮﻣﺰ،ﻟحظه ای به ﺧﻮد آﻣﺪم و اﯾﺴﺘﺎدم .ﮐﺴﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮا به ﻧﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﺘﻮجه ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺷﺪم که به ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد و ﻻﺳﺘﯿﮑﮭﺎﯾﺶ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪه شد. ﺑﺮای ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد .ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻧﮕﯿﺮم. ﻣﻦ به ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯿﻨﮕﺮﯾﺴﺘﻢ و اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﻮد. ﻧﻘطه ی ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮ ﺟﻤله ی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ. چه ﺟﻤله ی ﮐﻮﺗﺎھﯽ .ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺗﺎه آﻣﺪه و رﺿﺎﯾﺖ به رﻓﺘﻦ ﻣﻦ داده ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد به ﺑﺪنه ی ﻣﺎﺷﯿﻦ از زﻣﯿﻦ ﮐﻨﺪه ﺷﺪم. ﺳﺮم ﻣﺤﮑﻢ به ﺟﺴﻤﯽ ﺳﺨﺖ اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮد .ﺑﺎ اﯾﻦ ھمه درد دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺎﻟﯽ ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد . ﺻﺪاھﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ و ﻣﻦ ھﺮ ﻟﺤظه ﺑه آراﻣﺶ ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪم. ﺻﺪای همهمه ی اﻃﺮاﻓﻢ ھﺮ ﻟﺤظه ﮔﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺟﺰ ﯾﮏ ﺻﺪای آﺷﻨﺎ ...ﯾﮏ ﺻدای ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ...اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﺑﺮ روی دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و از دﯾﮕﺮان ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ راه را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ. ﺳﺮم ﺑﺮ روی ﺳﯿنه اش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﺗﭙﺶ ھﺎی ﻗﻠﺒﺶ درون مه ﻏﺮق ﺷﺪم.
ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯿﺎن آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮدم. همه ﺟﺎ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد . اﻣﺎ ﻧﻮری وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮی ﺑﻮدم که در مه ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ھﺮ چه ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ و ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮاھﻢ ھﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ از ﺑﯿﻦ ﻟﺒﮭﺎﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. ﺳﺮم ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﻮه ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺳﺮد ﺑﻮد و ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺧﺸﮑﯿﺪه و ﺗﺸنه ... ﯾﮏ ﻣﺮﺗبهﻣﯿﺎن درﯾﺎ رھﺎ ﺷﺪم. ھﺮچه ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﮔﺰﻧﺪ ﻣﺎھﯿﺎﻧﯽکه ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ تکه ای از ﺑﺪن ﻣﺮا ﺟﺪا ﮐﻨﻨﺪ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ. دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ ﻣﯿﺎن ﺟﻠﺒﮏ ھﺎ ﮔﯿﺮﮐﺮده ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﺧﻔﮕﯽ ﻣﯿﮑﺮدم . ھﯿﭻ ھﻮاﯾﯽ ﺑﺮای ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﺒﻮد. رﻓﺘه رﻓﺘه ﺗﺎرﯾﮑﯽ ھﻤﮫ ﺟﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ . ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم . ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺗﺎرﯾﮏ اﻃﺮاﻓﻢ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد . ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪﻧﻢ را ﺣﺮﮐﺖ دھﻢ. از ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻮدم . ﺻدای زوزه ﮔﺮگ از دوردﺳﺘﮭﺎ ﻣﯽ آﻣﺪ . ﻗﻠﺒﻢ به ﺷﺪت ﻣﯿﺘﭙﯿﺪ . ﺻﺪا ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ . ﺑﺮق ﭼﺸﻤﮭﺎی وﺣﺸﯽ ﺑﺪﻧﻢ را از ﺗﺮس ﻓﻠﺞ ﮐﺮد . ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ . ﺻﺪای ﻧﻔﺲ ھﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم . دردی ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺮ روی دﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم و از ﺗﺮس در ﺳﯿﺎھﯽ ﻏﺮق ﺷﺪم. ﺧﺎﻃﺮات ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﻢ رژه ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻮدﮐﯽ و ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﮫ ﯾﺎدم ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ ، ﮔﺎھﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮدم و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻮﭼﮏ. ﮐﻢ ﮐﻢ ھﺠﻮم اﻓﮑﺎر ﺑه ﻣﻐﺰم ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪ ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ را به صورت مرتب می دیدم.
کتاب هستی نوشته رویا نوری، توسط انتشارات علی به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: ادبیات فارسی, رمان ایرانی, داستان ایرانی, ادبیات داستانی
ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ!از ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﯾﺶ که ﻋﺎﺷﻘﺎنه ﺑﺮای دﯾﮕﺮی زﻣﺰمه ﻣﯿﮑﺮد ﻗﻠﺒﻢ از ﺗﭙﺶ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺪ.ﻓﺸﺎر پنجه ھﺎی ﻏﻢ راه ﻧﻔﺴﻢ را ﺑﺴﺖ . ﻣﻦ که در اﯾﻦ ﻣﺪت به ﺳﺎن ﻣﺤﺘﻀﺮی در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯿﺰدم به راﺳﺘﯽ ﻣﺮدم ،روح و ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺮد . ﭼﮕﻮنه ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ؟ ﻣﻦ که همه ی ھﺴﺘﯽ ام را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺬاﺷته ﺑﻮدم. ﻣﻦ که در ﻣﯿﺎن اﯾﻦ همه ﻣﺸﮑﻞ او را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم.ﺣﺎل ﺑﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻋﻤﺮم چه ﻣﯿﮑﺮدم؟ ﺑﺎ ﻏﺮور ﺑﺮ ﺑﺎد رفته، ﺑﺎ ﯾﮏ ﻗﻠﺐ ﭘﮋﻣﺮده؟ دﯾﮕﺮ به چه دﻟﯿﻠﯽ ادامه ﻣﯿﺪادم؟ اﺻﻼ ﺑﺮای چه زﻧﺪه ﺑﻮدم؟ در آن ﻟﺤظه ﻗﻠﺒﻢ به ھﺰاران تکه ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﺗکه ھﺎی رﯾﺰی که ﺗﺒﺪﯾﻞ به ﺳﻨﮓ ﻣﯿﺸﺪ. از ھﺮچه ﺑﻮد و ﻧﺒﻮد ﺑﯿﺰار ﺑﻮدم .ﭼﺮا به دﻧﯿﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدم؟ در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﯽ ﻋﺎطفه و ﺳﻨﮕﺪل اﺳﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم .اﺻﻼ ﻣﻦ که ﻋﺸﻖ را به ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟
ﮔﻨﺎه ﻣﻦ چه ﺑﻮد؟ ﮔﻨﺎه ﻣﻦ و اﻣﺜﺎل ﻣﻦ که از ﻋﺸﻖ ، ﺑﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪﻧﯽ ﻣﯿﺴﺎزﻧﺪ. ﺑﺘﯽ که ﺑﺮ روی ﺷﻦ ﺳﺎخته ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ واژﮔﻮن ﻣﯿﺸﻮد ﭼﺮا ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ راه را از ﺑﯿﺮاه ﻧﺸﺎﻧﻤﺎن ﺑﺪھﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ھﯿﭻ ﮔﺎه ﺳﻔﺮ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﯾﺎ ﺑﯽ ﺳﻔﺮ به ﻣﻨﺰل ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺮﺳﯿﻢ؟ ﺳﺮم ﭘﺮ از اﻓﮑﺎر ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻮد که ﺻﺪاﯾﺸﺎن درون ﺳﺮم ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺮا از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮐﺎش ﺑﮫ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ که ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و آراﻣﺶ. آراﻣﺸﯽ که ﻣﺪﺗﮭﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺮیبه ﺷﺪه. ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮﺋﻢ. به ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ که رھﺎﯾﻢ ﮐﻨﻨﺪ .ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ که ﺗﻮﺗﻦ داﺷﺘﻢ دوﯾﺪم ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎیه سیاهﯿﺒﺖ لحظه ای از ﺗﻌﻘﯿﺒﻢ دﺳﺖ ﺑﺮ دارد. از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده رﻗﺼﺎن اﺷﮏ همه ﺟﺎ ﺗﺎر و در ھﻢ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﭼﺮاھﺎ رھﺎﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﺮا در ﻗﻤﺎر ﻋﺸﻖ همه ھﺴﺘﯽ ام را ﮔﺬاشته ﺑﻮدم؟ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎزﻧﺪه ﺑﺎزی ﺑﻮدم؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺪا به اﻧﺪازه ی ﺗﺤﻤﻞ اﺷﺨﺎص به آﻧﮭﺎ درد ﻣﯿﺪھﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺷﺎنه ھﺎی ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ؟ﻣﮕﺮ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﺪ ﭼﮕﻮنه زﯾﺮ اﯾﻦ همه ﻓﺸﺎر ﺧﺮد ﻣﯿﺸﻮم؟ ﺧﺪاﯾﺎ! ﺻداﯾﻢ را ﻣﯿﺸﻨﻮی؟ ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪه ام. ﺧﺴﺘﮫ ام .
ﺑﺮﯾﺪه ام. دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﺗﻮ ﭘﻨﺎھﯽ ﻧﺪارم.ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﺗﺮﻣﺰ،ﻟحظه ای به ﺧﻮد آﻣﺪم و اﯾﺴﺘﺎدم .ﮐﺴﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮا به ﻧﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﺘﻮجه ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺷﺪم که به ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد و ﻻﺳﺘﯿﮑﮭﺎﯾﺶ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪه شد. ﺑﺮای ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد .ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻧﮕﯿﺮم. ﻣﻦ به ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯿﻨﮕﺮﯾﺴﺘﻢ و اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﻮد. ﻧﻘطه ی ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮ ﺟﻤله ی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ. چه ﺟﻤله ی ﮐﻮﺗﺎھﯽ .ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺗﺎه آﻣﺪه و رﺿﺎﯾﺖ به رﻓﺘﻦ ﻣﻦ داده ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد به ﺑﺪنه ی ﻣﺎﺷﯿﻦ از زﻣﯿﻦ ﮐﻨﺪه ﺷﺪم. ﺳﺮم ﻣﺤﮑﻢ به ﺟﺴﻤﯽ ﺳﺨﺖ اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮد .ﺑﺎ اﯾﻦ ھمه درد دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺎﻟﯽ ﺑﺮای ﺗﻔﮑﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد . ﺻﺪاھﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ و ﻣﻦ ھﺮ ﻟﺤظه ﺑه آراﻣﺶ ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪم. ﺻﺪای همهمه ی اﻃﺮاﻓﻢ ھﺮ ﻟﺤظه ﮔﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺟﺰ ﯾﮏ ﺻﺪای آﺷﻨﺎ ...ﯾﮏ ﺻدای ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ...اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﺑﺮ روی دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و از دﯾﮕﺮان ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ راه را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ. ﺳﺮم ﺑﺮ روی ﺳﯿنه اش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﺗﭙﺶ ھﺎی ﻗﻠﺒﺶ درون مه ﻏﺮق ﺷﺪم.
ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯿﺎن آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮدم. همه ﺟﺎ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد . اﻣﺎ ﻧﻮری وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮی ﺑﻮدم که در مه ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ھﺮ چه ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ و ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮاھﻢ ھﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ از ﺑﯿﻦ ﻟﺒﮭﺎﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. ﺳﺮم ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﻮه ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺳﺮد ﺑﻮد و ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺧﺸﮑﯿﺪه و ﺗﺸنه ... ﯾﮏ ﻣﺮﺗبهﻣﯿﺎن درﯾﺎ رھﺎ ﺷﺪم. ھﺮچه ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﮔﺰﻧﺪ ﻣﺎھﯿﺎﻧﯽکه ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ تکه ای از ﺑﺪن ﻣﺮا ﺟﺪا ﮐﻨﻨﺪ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ. دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ ﻣﯿﺎن ﺟﻠﺒﮏ ھﺎ ﮔﯿﺮﮐﺮده ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﺧﻔﮕﯽ ﻣﯿﮑﺮدم . ھﯿﭻ ھﻮاﯾﯽ ﺑﺮای ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﺒﻮد. رﻓﺘه رﻓﺘه ﺗﺎرﯾﮑﯽ ھﻤﮫ ﺟﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ . ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم . ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺗﺎرﯾﮏ اﻃﺮاﻓﻢ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد . ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪﻧﻢ را ﺣﺮﮐﺖ دھﻢ. از ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻮدم . ﺻدای زوزه ﮔﺮگ از دوردﺳﺘﮭﺎ ﻣﯽ آﻣﺪ . ﻗﻠﺒﻢ به ﺷﺪت ﻣﯿﺘﭙﯿﺪ . ﺻﺪا ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ . ﺑﺮق ﭼﺸﻤﮭﺎی وﺣﺸﯽ ﺑﺪﻧﻢ را از ﺗﺮس ﻓﻠﺞ ﮐﺮد . ﭼﺸﻤﮭﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ . ﺻﺪای ﻧﻔﺲ ھﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم . دردی ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺮ روی دﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم و از ﺗﺮس در ﺳﯿﺎھﯽ ﻏﺮق ﺷﺪم. ﺧﺎﻃﺮات ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﻢ رژه ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻮدﮐﯽ و ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﮫ ﯾﺎدم ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ ، ﮔﺎھﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮدم و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻮﭼﮏ. ﮐﻢ ﮐﻢ ھﺠﻮم اﻓﮑﺎر ﺑه ﻣﻐﺰم ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪ ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ را به صورت مرتب می دیدم.
