یک داستان عاشقانه ممنوعه جدیداز نویسنده پرفروش نیویورک تایمز، پنلوپه داگلاس

جردن

او مرا پناه داد وقتی هیچ جای دیگری برای رفتن نداشتم.

او از من استفاده نمی‌کند، به من آسیب نمی‌رساند، یا مرا فراموش نمی‌کند. او با من مثل هیچ‌کس رفتار نمی‌کند، مرا بدیهی نمی‌گیرد، یا باعث نمی‌شود احساس ناامنی کنم. او مرا به یاد می‌آورد، با من می‌خندد، و به من نگاه می‌کند. او به من گوش می‌دهد، از من محافظت می‌کند، و مرا می‌بیند. می‌توانم چشمانش را روی خودم سر میز صبحانه حس کنم، و قلبم آنقدر تند می‌زند وقتی می‌شنوم که بعد از کار وارد حیاط می‌شود. باید این را متوقف کنم. نمی‌تواند اتفاق بیفتد. خواهرم یک بار به من گفت که مرد خوب وجود ندارد، و اگر یکی پیدا کنی، احتمالاً در دسترس نیست.

پایک

او را پناه دادم، چون فکر می‌کردم دارم کمک می‌کنم.

او چند وعده غذا می‌پخت و کمی تمیز می‌کرد. همه چیز آسان بود. اما با گذشت روزها، این کار دیگر آسان نیست. باید جلوی ذهنم را بگیرم که به او فکر نکنم و هر بار که در خانه به او برمی‌خورم، نفسم را حبس نکنم. نمی‌توانم او را لمس کنم، و نباید بخواهم. اما هر چه بیشتر مسیرم با او تلاقی می‌کند، بیشتر او بخشی از من می‌شود. اما ما آزاد نیستیم که تسلیم این شویم. او نوزده ساله است، و من سی و هشت ساله. و پدر دوست پسرش. متأسفانه، هر دو تازه به خانه من نقل مکان کرده‌اند.