کتاب داستان های نامورنامه (23) پادشاهی کسری انوشیروان نوشته دکتر سیدمحمد دبیرسیاقی، توسط انتشارات قطره به چاپ رسیده است.

گنجی که فردوسی برای ایران و ایرانی بر جای نهاده است تنها تاریخ و روایات _x000D_ داستانی و اساطیری ایران قدیم نیست. فرهنگ ایران است از آغاز تا پایان قرن _x000D_ چهارم هجری با تمام مظاهرش، نتیجه گیری ها که به مناسبت وقایع در پایان _x000D_ غالب داستان ها کرده است و اندرزها که از نرم و درشت روزگار و سرانجام نیک و_x000D_ بد مردمان مایه دارد، زاده موجهاست که از اندیشه های متعالی مردان قرون _x000D_ گذشته و دوران اسلامی برخاسته است. ارجی که شاعر بر (خرد) و (سخن) و (دین) _x000D_ می نهد و پیوندی که این سه را با هم می دهد و پاسی که اندیشه های بلند را _x000D_ می دارد، یادآور باریک اندیشی و بلند نظری و دوربینی پیروان فرقه ها و _x000D_ طریقه ها و مذاهب معروف و مترقی چون معتزله و شیعه و عرفان است.

شاهنامه هم سند لیاقت زبان فارسی است و هم گنجینه ی فرهنگ و معارف ایران تا عصر فردوسی.
هر ایرانی باید شاهنامه را بخواند و لفظ و معنی و قالب و محتوای آن را سرمشق و راهنمای کار خود قرار دهد.
شاهنامه_x000D_ را بخواند و مکرر بخواند تا به عمق فرهنگ با ارج ایران ایران تا پایان سده_x000D_ ی چهارم هجری بخوبی آگاهی پیدا کند و بداند که بیهوده نیست سخن فردوسی را _x000D_ با سخن از آسمان به زمین آمده برابر و کار او را بالا بردن سخن و باز بر _x000D_ کرسی نشاندن آن دانسته اند. آری بیهوده سخن بدین درازی نشود.