نیما یوشیج پدر شعر نوی فارسی است. او در سال 1276 در شهر یوشِ استان مازندران متولد شد. خانواده‌ی او از خاندان‌های قدیمی و بااصل‌ونسب مازندران بودند. نیما به اصالت و تبار خود افتخار می‌کرد. حتی نام پسرش را شراگیم گذاشت. او این نام را از روی نام یکی از اجداد پدری‌اش انتخاب کرد. پدر نیما یوشیج به او سوارکاری و تیراندازی آموخت و او را تا دوازده‌سالگی در روستای یوش بزرگ کرد. طبیعت بعدها به یکی از مفاهیم کلیدی اشعار یوشیج تبدیل شد. او در سال 1300 نام خود را از علی اسفندیاری به نیما یوشیج تغییر داد و شعرهایش را با این نام امضا می‌کرد. نیما پس از ازدواج چندسالی به تحول در شعر فارسی می‌اندیشید؛ اما از خود شعری منتشر نمی‌کرد. اولین اشعارش در قالب شعر نو را در همان سال 1300 در منظومه‌ی «قصه‌ی رنگ ‌پریده» منتشر کرد. او از همان ابتدا با بی‌مهری و مخالفت شاعران بنام آن زمان روبه‌رو شد. منظومه‌ی قصه‌ی رنگ ‌پریده اولین اثر منظوم نیمایی بود. این اثر هنوز آن رنگ‌وبوی اشعار آینده‌اش را نداشت و منتقدان عقیده دارند که این منظومه در اصل شروعی برای تغییر در شعر خود نیما بوده است.

 

نیما یوشیج پیش از مرگش گفته است: «من می‌میرم و آثار شلوغ و درهم‌برهم من می‌ماند و از بین می‌رود. به من، زمان زندگی من کمک نکرد که بتوانم با آرامش کارم را بکنم.» او اشتباه می‌کرد. تاکنون افراد زیادی به گردآوری و تصحیح آثار او پرداخته‌اند. عبدالعی عظیمی از کسانی است که این وظیفه‌ی خطیر را به‌نحو احسن انجام داده است. او یک‌سال‌ونیم زمان صرف کرده تا تمام چاپ‌های مختلف مجموعه اشعار نیما یوشیج را گردآوری و بررسی کند.