کتاب زندگی و مسائل نوشته محمدجعفر مصفا توسط انتشارات نفس با موضوع روانشناسی، راه و رسم زندگی، خودشناسی، خودکاوی به چاپ رسیده است.

من فکر می‌کنم از حوالی بیست‌سالگی به بعد وجود روانی انسان تبدیل به یک ضبط‌صوت می‌شود - گیرم در بعضی از نوارها چیزهای بقول شما مبتذل ضبط می‌شود و در بعضی چیزهای والا، در بعضی کمتر و در بعضی بیشتر، مثلاً من یک غزل از حافظ ضبط کرده‌ام و تو ده تا. ولی وقتی هر دو عاریتی و وام‌گرفته از دیگری است، چه فرق می‌کند!؟

اگر خوب به آدمها و حرفهایشان دقت کنیم، می‌بینیم که انگار تمام وجود آنها در چند نوار خلاصه شده است. هستی بعضی‌ها را انگار یک نوار نیم‌ساعته تشکیل می‌دهد و بعضی‌ها را چند ساعته.آیا ما تابحال از خود پرسیده‌ایم این حرفی که داریم می‌زنیم، فکری که داریم می‌کنیم، یا حتی احساسی که داریم، قبلاً هم داشته‌ایم یا نه؟ این فکر و احساس از کجا نشأت گرفته است؟ - از یک هستی نوشونده، یا از ذخیره‌ی توبره‌ی خاطرات؟ آیا چیزی از وجود تو متجلی می‌گردد که کاملاً بی‌سابقه و نو باشد!؟ تجربه‌ی چنین کیفیتی هنگامی ممکن است که چگونگی مرگ بر "خود" را بیاموزی!