سازمان توسعه صنعتی ملل متحد فدراسیون کنسرسیوم های ایتالیا
کتاب راهنمای جامع کنسرسیوم های صادراتی (سازمان توسعه صنعتی ملل متحد فدراسیون کنسرسیوم های ایتالیا) ترجمه میرابوطالب بدری توسط انتشارات چاپ و نشر بازرگانی به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: فروش، مدیریت فروش، بازاریابی
یک کنسرسیوم صادراتی عبارت است از اتحاد اختیاری بنگاه‌ها که هدفش ارتقای کالا و خدمات اعضایشان در خارج بوده و موجب شود که به لطف عملیاتی مشترک صادرات تولیدات اعضا را تسهیل کند. اعضای کنسرسیوم می‌پذیرند که همکاری بین آن‌ها باید بر رقابت بین شان غالب و تقدم داشته باشد تا به بازارهای کلیدی و تکنولوژی‌های پیشرفته دست یابند. یک کنسرسیوم صادراتی می‌تواند به صورت یک همکاری استراتژیک رسمی بین بنگاه‌ها، در میان مدت و بلندمدت در نظر گرفته شود، بدین صورت، کنسرسیوم به عنوان ارائه‌کننده خدمات در نظر گرفته شده که تخصص آن تسهیل ورود به بازارهای خارج است.
اکثر کنسرسیوم‌ها واحدهای با هدف غیرانتفاعی هستند به همین دلیل خدماتی را که ارائه می‌کنند، انحصارا برای اعضای کنسرسیوم است، اعضای کنسرسیوم عموما شرکت‌های با ابعاد کوچک هستند، در ایتالیا، 80 درصد از بنگاه‌های مشارکت کننده در کنسرسیوم کمتر از 50 نیروی کار دارند. اعضای کنسرسیوم صادراتی نه تنها استقلال مالی، حقوقی و مدیریت خود را در بطن کنسرسیوم حفظ می‌کنند، بلکه استقلال تجاری کردن و فروش محصولاتشان در بازارهای محلی نیز حفظ می‌شود. بدین صورت، بنگاه‌ها می‌توانند اهداف استراتژیک خود را از طریق تجمع در یک واحد حقوقی مجزا تحقق بخشند تا حضور در یک کنسرسیوم موجب از دست رفتن هویتشان نشود. این مسئله، مهم‌ترین تفاوت بین یک کنسرسیوم و تمامی اتحادهای استراتژیک نوع دیگر است. بدین صورت، کنسرسیوم متفاوت با یک ادغام (fusion) است؛ زیرا تمامی بنگاه‌های درگیر در یک کنسرسیوم وضعیت حقوقی اصلی خود را حفظ می‌کنند و مدیریت هر بنگاه به صورت مستقل صورت می‌گیرد.
کتاب راهنمای جامع کنسرسیوم های صادراتی (سازمان توسعه صنعتی ملل متحد فدراسیون کنسرسیوم های ایتالیا) ترجمه میرابوطالب بدری توسط انتشارات چاپ و نشر بازرگانی به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: فروش، مدیریت فروش، بازاریابی
یک کنسرسیوم صادراتی عبارت است از اتحاد اختیاری بنگاه‌ها که هدفش ارتقای کالا و خدمات اعضایشان در خارج بوده و موجب شود که به لطف عملیاتی مشترک صادرات تولیدات اعضا را تسهیل کند. اعضای کنسرسیوم می‌پذیرند که همکاری بین آن‌ها باید بر رقابت بین شان غالب و تقدم داشته باشد تا به بازارهای کلیدی و تکنولوژی‌های پیشرفته دست یابند. یک کنسرسیوم صادراتی می‌تواند به صورت یک همکاری استراتژیک رسمی بین بنگاه‌ها، در میان مدت و بلندمدت در نظر گرفته شود، بدین صورت، کنسرسیوم به عنوان ارائه‌کننده خدمات در نظر گرفته شده که تخصص آن تسهیل ورود به بازارهای خارج است.
اکثر کنسرسیوم‌ها واحدهای با هدف غیرانتفاعی هستند به همین دلیل خدماتی را که ارائه می‌کنند، انحصارا برای اعضای کنسرسیوم است، اعضای کنسرسیوم عموما شرکت‌های با ابعاد کوچک هستند، در ایتالیا، 80 درصد از بنگاه‌های مشارکت کننده در کنسرسیوم کمتر از 50 نیروی کار دارند. اعضای کنسرسیوم صادراتی نه تنها استقلال مالی، حقوقی و مدیریت خود را در بطن کنسرسیوم حفظ می‌کنند، بلکه استقلال تجاری کردن و فروش محصولاتشان در بازارهای محلی نیز حفظ می‌شود. بدین صورت، بنگاه‌ها می‌توانند اهداف استراتژیک خود را از طریق تجمع در یک واحد حقوقی مجزا تحقق بخشند تا حضور در یک کنسرسیوم موجب از دست رفتن هویتشان نشود. این مسئله، مهم‌ترین تفاوت بین یک کنسرسیوم و تمامی اتحادهای استراتژیک نوع دیگر است. بدین صورت، کنسرسیوم متفاوت با یک ادغام (fusion) است؛ زیرا تمامی بنگاه‌های درگیر در یک کنسرسیوم وضعیت حقوقی اصلی خود را حفظ می‌کنند و مدیریت هر بنگاه به صورت مستقل صورت می‌گیرد.
