این کتاب را یکی از برجسته‌ترین بازیگران عصر ما ـ هنرمند مردمی اتحاد جماهیر شوروی سابق، واسیلی اوسیپوویچ توپورکوف ـ نگاشته ‌است. او که از تئاتر کرش در پترزبورگ به تئاتر هنری مسکو آمده ‌بود، با کار و تلاش طولانی و خستگی‌ناپذیر در روش استانیسلاوسکی مهارت یافت؛ روش هنری جدیدی که امکان خلاقیت‌های بسیاری را برایش فراهم کرد. برای توپورکوف ملاقات با استانیسلاوسکی آغاز یک حیات هنری نوین را رقم زد که او را واداشت دانش تئاتری و دیدگاه‌هایش را درباره‌ی هنر بازیگری بازنگری کند.

هنرمندان تئاتر هنری مسکو حیات خلاقه‌شان برای چند دهه در تماس مستقیم با استانیسلاوسکی و نمیروویچ دانچنکو بود، اما توپورکوف برای زمان نسبتاً کوتاهی یعنی دهه‌ی آخر زندگی استانیسلاوسکی، با وی در ارتباط بوده‌ است. توپورکوف پس از سال‌ها حضور در تئاترهای دیگر به تئاتر هنری مسکو آمد؛ درست به همین دلیل به‌سرعت توانست تضاد میان اندیشه‌های نوینی که استانیسلاوسکی آموزش می‌داد را با آموزه‌های معمول تئاترهای دیگر دریابد.

توپورکوف به مبلّغ پرشور آموزه‌های استانیسلاوسکی تبدیل شد. در گفت‌وگوهای متعدد با جوانان تئاتری، در سخنرانی‌ها و مقالاتش، درباره‌ی تجربه‌ی خلاقانه‌ی کارش با استانیسلاوسکی صحبت می‌کرد.

خاطرات توپورکوف از آن جهت ارزش خاصی دارند که کسی آن‌ها را نوشته که خود شخصاً در آخرین پژوهش‌های خلاقانه‌ی استانیسلاوسکی حضور داشته ‌است.