کتاب شاهنامه فردوسی نیمه رحلی تحریر تذهیب دار نوشته حکیم ابوالقاسم فردوسی بر اساس نسخه نه جلدی چاپ مسکو, توسط نشر گویا به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب شامل ادبیات فارسی, کتاب نفیس, شعر فارسی, شاعر حماسی, شاهنامه اسطوره و پهلوانی و تاریخی می‌باشد.
شاهنامه اثر حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی، حماسه‌ای منظوم بر وزن «فَعولُن فعولن فعولن فَعَلْ» ، در بحرِ مُتَقارِبِ مثمَّنِ محذوف، بر حسب دست نوشته‌های موجود دربرگیرنده نزدیک به ۵۰٬۰۰۰ بیت تا نزدیک به ۶۱٬۰۰۰ بیت و یکی از بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین سروده‌های حماسیِ جهان است که سرایش آن دست‌آوردِ دست‌کم سی سال کارِ پیوستهٔ این سخن‌سرای نامدار ایرانی است. موضوع این شاهکار ادبی، افسانه‌ها و تاریخ ایران از آغاز تا حملهٔ عرب‌ها به ایران در سدهٔ هفتم میلادی است (شاهنامه از سه بخش اسطوره، پهلوانی و تاریخی تشکیل شده‌است) که در چهار دودمان پادشاهیِ پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان گنجانده می‌شود.
هنگامی که زبانِ دانش و ادبیات در ایران زبان عربی بود، فردوسی، با سرودن شاهنامه با ویژگی‌های هدف‌مندی که داشت، زبان پارسی را زنده و پایدار کرد. یکی از بن‌مایه‌های مهمی که فردوسی برای سرودن شاهنامه از آن استفاده کرد، شاهنامهٔ ابومنصوری بود. شاهنامه نفوذ بسیاری در جهت‌گیری فرهنگ فارسی و نیز بازتاب‌های شکوه‌مندی در ادبیات جهان داشته‌است و شاعران بزرگی مانند گوته و ویکتور هوگو از آن به نیکی یاد کرده‌اند.
کتاب شاهنامه فردوسی نیمه رحلی تحریر تذهیب دار نوشته حکیم ابوالقاسم فردوسی بر اساس نسخه نه جلدی چاپ مسکو, توسط نشر گویا به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب شامل ادبیات فارسی, کتاب نفیس, شعر فارسی, شاعر حماسی, شاهنامه اسطوره و پهلوانی و تاریخی می‌باشد.
شاهنامه اثر حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی، حماسه‌ای منظوم بر وزن «فَعولُن فعولن فعولن فَعَلْ» ، در بحرِ مُتَقارِبِ مثمَّنِ محذوف، بر حسب دست نوشته‌های موجود دربرگیرنده نزدیک به ۵۰٬۰۰۰ بیت تا نزدیک به ۶۱٬۰۰۰ بیت و یکی از بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین سروده‌های حماسیِ جهان است که سرایش آن دست‌آوردِ دست‌کم سی سال کارِ پیوستهٔ این سخن‌سرای نامدار ایرانی است. موضوع این شاهکار ادبی، افسانه‌ها و تاریخ ایران از آغاز تا حملهٔ عرب‌ها به ایران در سدهٔ هفتم میلادی است (شاهنامه از سه بخش اسطوره، پهلوانی و تاریخی تشکیل شده‌است) که در چهار دودمان پادشاهیِ پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان گنجانده می‌شود.
هنگامی که زبانِ دانش و ادبیات در ایران زبان عربی بود، فردوسی، با سرودن شاهنامه با ویژگی‌های هدف‌مندی که داشت، زبان پارسی را زنده و پایدار کرد. یکی از بن‌مایه‌های مهمی که فردوسی برای سرودن شاهنامه از آن استفاده کرد، شاهنامهٔ ابومنصوری بود. شاهنامه نفوذ بسیاری در جهت‌گیری فرهنگ فارسی و نیز بازتاب‌های شکوه‌مندی در ادبیات جهان داشته‌است و شاعران بزرگی مانند گوته و ویکتور هوگو از آن به نیکی یاد کرده‌اند.
