کتاب سرگردان در میدان های پیربوردیو و مقالات دیگر نوشته حسن میرعابدینی توسط انتشارات چشمه به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: ادبیات، نقد و بررسی ادبی، مقالات ادبی
بحث درباره ی داستان نویسی ایران، فصل مشترک مقاله های این کتاب است. رخی از آنها حول مسائل مربوط به تاریخ ادبیات معاصر با بوطیقای رمان فارسی شکل گرفته اند، مقالاتی نیز به بررسی میراث نویسندگان خلاقی اختصاص یافته اند که بر ذوق ادبی و اندیشه ی چند نسل اثر گذاشته اند. هرچند همۀ مقاله‌ها دربارۀ نویسندگی و ادبیات معاصر ایران است و این امر، وحدتی به آنها می‌بخشد، آنها باید در صورت‌بندی تازه‌ای قرار می‌گرفتند تا به قول گئورگی لوکاچ، «منشأ وحدتی نو در حد یک کتاب شوند». زیرا به‌صرف هم کناری مقالات بی‌هیچ نقشه‌ای، به «مجموعه مقالات» نمی‌رسیم. اصلاحاتی در حد کم و زیادکردن مواردی که گذشت زمان ضرورت آنها را پیش آورده است، کافی نیست. ازاین‌رو، نویسنده تلاش کرده با قراردادن هر مقاله در فضای خاص خود، و سعی در معنا بخشیدن به توالی مقالات، آنها را در چند زمینۀ اصلی مجموع کند تا «کتاب» شکل گیرد. یعنی نوشته‌ها از درون به هم مربوط شوند تا نحوۀ گردآمدنشان در مجموعه، فضای ذهنی مناسبی پدید آورد. کتاب مجموعۀ مقالات باتوجه به این انسجام پنهان، از طریق جست‌وجوی ویژگی مشترکی که نوشته‌های پراکنده سالیان را در کنار هم قرار می‌دهد، پدید می‌آید.
در کتاب حاضر، پس از نوشته‌ای مبنی بر ضرورت توجه به قصۀ ایرانی برای خروج از مرحله فرسودگی داستان امروز ایران، به چگونگی ورود ما به «روزگار نو» و پدیدار شدن نمونه‌های آغازین نمایشنامه‌نویسی، نقد رمان، و مجلۀ ویژه داستان کوتاه، پرداخته می‌شود. بحث دربارۀ جنبه‌هایی از رمان فارسی، مضمون هفت مقاله بعدی را تشکیل می‌دهد. سپس، نوشته‌هایی می‌خوانیم درباره نقد مبتنی بر نظریۀ ادبی. پس از دو مصاحبه در مورد جهان داستانی جلال آل‌احمد و احمد محمود، کتاب با سه یادداشت بر زندگی و کار خلاق هوشنگ گلشیری، اصغر الهی و ایرج پزشکزاد بسته می‌شود. چنان که پیداست، در این نوشته‌ها آثار و نویسندگان گوناگونی مطرح می‌شوند؛ امیدواریم که خواننده بتواند از ورای تنوع آنها با تصویر گویایی از حیات ادبی معاصر مواجه شود.
کتاب سرگردان در میدان های پیربوردیو و مقالات دیگر نوشته حسن میرعابدینی توسط انتشارات چشمه به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: ادبیات، نقد و بررسی ادبی، مقالات ادبی
بحث درباره ی داستان نویسی ایران، فصل مشترک مقاله های این کتاب است. رخی از آنها حول مسائل مربوط به تاریخ ادبیات معاصر با بوطیقای رمان فارسی شکل گرفته اند، مقالاتی نیز به بررسی میراث نویسندگان خلاقی اختصاص یافته اند که بر ذوق ادبی و اندیشه ی چند نسل اثر گذاشته اند. هرچند همۀ مقاله‌ها دربارۀ نویسندگی و ادبیات معاصر ایران است و این امر، وحدتی به آنها می‌بخشد، آنها باید در صورت‌بندی تازه‌ای قرار می‌گرفتند تا به قول گئورگی لوکاچ، «منشأ وحدتی نو در حد یک کتاب شوند». زیرا به‌صرف هم کناری مقالات بی‌هیچ نقشه‌ای، به «مجموعه مقالات» نمی‌رسیم. اصلاحاتی در حد کم و زیادکردن مواردی که گذشت زمان ضرورت آنها را پیش آورده است، کافی نیست. ازاین‌رو، نویسنده تلاش کرده با قراردادن هر مقاله در فضای خاص خود، و سعی در معنا بخشیدن به توالی مقالات، آنها را در چند زمینۀ اصلی مجموع کند تا «کتاب» شکل گیرد. یعنی نوشته‌ها از درون به هم مربوط شوند تا نحوۀ گردآمدنشان در مجموعه، فضای ذهنی مناسبی پدید آورد. کتاب مجموعۀ مقالات باتوجه به این انسجام پنهان، از طریق جست‌وجوی ویژگی مشترکی که نوشته‌های پراکنده سالیان را در کنار هم قرار می‌دهد، پدید می‌آید.
در کتاب حاضر، پس از نوشته‌ای مبنی بر ضرورت توجه به قصۀ ایرانی برای خروج از مرحله فرسودگی داستان امروز ایران، به چگونگی ورود ما به «روزگار نو» و پدیدار شدن نمونه‌های آغازین نمایشنامه‌نویسی، نقد رمان، و مجلۀ ویژه داستان کوتاه، پرداخته می‌شود. بحث دربارۀ جنبه‌هایی از رمان فارسی، مضمون هفت مقاله بعدی را تشکیل می‌دهد. سپس، نوشته‌هایی می‌خوانیم درباره نقد مبتنی بر نظریۀ ادبی. پس از دو مصاحبه در مورد جهان داستانی جلال آل‌احمد و احمد محمود، کتاب با سه یادداشت بر زندگی و کار خلاق هوشنگ گلشیری، اصغر الهی و ایرج پزشکزاد بسته می‌شود. چنان که پیداست، در این نوشته‌ها آثار و نویسندگان گوناگونی مطرح می‌شوند؛ امیدواریم که خواننده بتواند از ورای تنوع آنها با تصویر گویایی از حیات ادبی معاصر مواجه شود.
