کتاب امام حسین و ایران نوشته کورت فریشلر ترجمه ذبیح الله منصوری توسط انتشارات جاویدان به چاپ رسیده است.

موضوع کتاب: تاریخ، تاریخ ایران، جنبه های مذهبی

در این کتاب، مولف اغلب از کتب اهل سنت استفاده کرده و به مأخذ مهم شیعه کمتر دسترسی داشته بنابراین گاهی نظریات ناقص و ناصوابی را نیز عنوان کرده است. مثلا در بخشی از کتاب مولف فداکاری ( امام حسین-ع ) را روی نظریه اصالت عربی دانسته، در صورتی که ما شیعیان حضرت حسین (ع) را امام دانسته و از خودگذشتگی آن حضرت و یارانش را تنها به خاطر خدا و حفظ شعایر دین مبین اسلام می دانیم و واقعا این گونه فداکاری ها و جانبازی ها جز به خاطر دین و داشتن ایمانی قوی و محکم میسر نخواهد بود. همچنین در بخشی دیگر حماسه عاشورای حسینی را مانند دیگر حماسه های رزمی جهان دانسته و با آن ها مورد مقایسه قرار داده، در صورتی که نظیر چنین حادثه ای با این همه فراز و نشیب در هیچ یک از ادوار تاریخی جهان سابقه نداشته است و... در این کتاب، نویسنده به شرح فداکاری ها، جنگ ها، جوانمردی ها و زندگی (امام حسین-ع) و یارانش می پردازد.

این کتاب ضمن روایت تاریخی روزگار امام حسین(ع)، بیش از هر چیز تمرکز خود را بر رابطه میان این حضرت و ایرانیان قرار داده است. عمربن سعد نمیدانست که حاکم عراقین در مورد اسیران چه تصمیم می گیرد گرچه طبق قانون جنگ (جنگ با کسی که بر خلیفه خروج کرده) اسیران مزبور متعلق به کسانی بودند که آنها را اسیر کرده اند ولی حاکم عراقین به عمربن سعد گفته بود که اگر امام حسین(ع) تسلیم نشد و به قتل رسید، اسیران خانواده اش را به کوفه بفرست و عمربن سعد هم عده ای از سربازان خود را مامور کرد که اسیران را به کوفه برسانند.  منظور حاکم عراقین از اینکه اسیران به کوفه برسند این بود که مردم کوفه اسیران را ببینند. 

گرچه عبیدالله بن زیاد با خشونت و ترور توانسته بود مانع از این شود که در کوفه ، صدایی به هواخواهی از حسین (ع) برخیزد ولی می دانست که امام در کوفه طرفدار دارد و آنهایی که به توسط مسلم بن عقیل با حسین(ع) بیعت کردند همه کم جرأت و سازشکار نیستند و به خصوص ایرانیان مقیم کوفه که با حسین(ع) بیعت کردند، ممکن است که به طرفداری او قیام کنند ولی بعد از اینکه بدانند حسین(ع) به قتل رسید و اعضای دودمانش اسیر شدند ناامید می شوند و درصدد برنمی آیند که شورش کنند