کتاب آداب دیکتاتوری نوشته فرانک دیکوتر با ترجمه مسعود یوسف حصیرچین توسط انتشارات گمان با موضوع فلسفه به چاپ رسیده است.

در سده بیستم، میلیون‌ها انسان برای رهبران استبدادی خود فریاد تحسین سر دادند، حتی زمانی که قدم در مسیر بردگی می‌گذاشتند. بسیاری از دیکتاتورها قدرت را از راه تصفیه‌های خونین، فریبکاری، تقلب و ایجاد تفرقه به دست آوردند، اما در درازمدت «کیش شخصیت» مؤثرترین ابزارشان بود. حاکمان خودکامه‌ای که بیشترین دوام را داشتند، معمولاً بر دو ستون قدرت تکیه می‌کردند: پرورش کیش شخصیت و ایجاد وحشت. هر دیکتاتور ناگزیر باید ترس را در دل مردم بنشاند، اما اگر بتواند آنان را به ستایش و پرستش خود وادار کند، احتمال ماندگاری‌اش چندین برابر می‌شود.

این کتاب می‌کوشد جایگاه واقعی کیش شخصیت را نشان دهد: در مرکز و هسته استبداد. در حکومت‌های دیکتاتوری، وفاداری به شخص رهبر از هر چیز دیگری—even از وفاداری به یک دین—مهم‌تر است. این رهبران به مردم دروغ می‌گفتند، اما از خود نیز غافل نبودند و خود را نیز با توهم و فریب آرام می‌کردند. آنان میان غرور افراطی و ترس بیمارگونه در نوسان بودند و در نتیجه، به تنهایی تصمیم‌هایی می‌گرفتند که پیامدهای ویرانگرش جان میلیون‌ها نفر را می‌گرفت.