دیباچه‌ای بر آسیب‌شناسی سیاسی
نشر نی
کتاب از این جا تا ناکجا (دیباچه ای بر آسیب شناسی سیاسی) نوشته حسین بشیریه توسط انتشارات نی با موضوع علوم سیاسی، سیاست به چاپ رسیده است.
آسیب‌شناسی دانشی است درباره‌ی پیشنهادِ رهنمود یا تجویز بر پایه‌ی شناخت یا معاینه‌ی پدیده‌ها برای یافتن راه بهبود و درمان. از این‌رو آسیب‌شناسی می‌باید بخش بزرگی از دانش سیاست را دربر گیرد. اما در دانشِ سیاسیِ امروز، روی‌هم‌رفته، پیوند دانش و پژوهش با نیازها و خواسته‌ها و ارزش‌های ما به‌دست فراموشی سپرده شده و در نتیجه پیوند میان دانشِ سیاست و زندگی سیاسی از هم گسیخته شده است. در فلسفه یا دانش سیاسی دیرین، معنای حکمتِ سیاست، به عنوان دانش، در پیوند آن با زندگیِ سیاسیِ بهتر و آرمان‌های انسانی نهفته بود، اما با علمی و اثباتی‌شدن سیاست به عنوان دانشی تجربی، فلسفه و هدف آن گم شد و دانشِ سیاست به پژوهش تجربی صرف و بی‌علاقه به زندگی عملی و آرمان‌های انسانی بدل شد…
از دیدگاه سیاست، به عنوان دانشِ آسیب‌شناسی، هرگونه معاینه و یا گفت‌وگویی از «آنچه هست» باید ابزار و مقدمه‌ای باشد برای گفت‌وگو از «آنچه باید باشد». دانش سیاسی آسیب‌شناس و چاره‌اندیش است و معاینات تجربی یا علمی را در راه ازمیان‌برداشتن آسیب‌های جامعه به‌کار می‌برد. معاینه‌ی تجربی نیز فاقد جهت و هدف بلکه در جهت آسیب‌زدایی است و کارکرد اصلی آن شناخت و ازمیان‌بردن موانع رسیدن به هدف است. به سخن دیگر، بررسی‌های تجربی و علمی باید تنها در پرتو بررسی‌های آسیب‌شناسانه انجام شوند.
کتاب از این جا تا ناکجا (دیباچه ای بر آسیب شناسی سیاسی) نوشته حسین بشیریه توسط انتشارات نی با موضوع علوم سیاسی، سیاست به چاپ رسیده است.
آسیب‌شناسی دانشی است درباره‌ی پیشنهادِ رهنمود یا تجویز بر پایه‌ی شناخت یا معاینه‌ی پدیده‌ها برای یافتن راه بهبود و درمان. از این‌رو آسیب‌شناسی می‌باید بخش بزرگی از دانش سیاست را دربر گیرد. اما در دانشِ سیاسیِ امروز، روی‌هم‌رفته، پیوند دانش و پژوهش با نیازها و خواسته‌ها و ارزش‌های ما به‌دست فراموشی سپرده شده و در نتیجه پیوند میان دانشِ سیاست و زندگی سیاسی از هم گسیخته شده است. در فلسفه یا دانش سیاسی دیرین، معنای حکمتِ سیاست، به عنوان دانش، در پیوند آن با زندگیِ سیاسیِ بهتر و آرمان‌های انسانی نهفته بود، اما با علمی و اثباتی‌شدن سیاست به عنوان دانشی تجربی، فلسفه و هدف آن گم شد و دانشِ سیاست به پژوهش تجربی صرف و بی‌علاقه به زندگی عملی و آرمان‌های انسانی بدل شد…
از دیدگاه سیاست، به عنوان دانشِ آسیب‌شناسی، هرگونه معاینه و یا گفت‌وگویی از «آنچه هست» باید ابزار و مقدمه‌ای باشد برای گفت‌وگو از «آنچه باید باشد». دانش سیاسی آسیب‌شناس و چاره‌اندیش است و معاینات تجربی یا علمی را در راه ازمیان‌برداشتن آسیب‌های جامعه به‌کار می‌برد. معاینه‌ی تجربی نیز فاقد جهت و هدف بلکه در جهت آسیب‌زدایی است و کارکرد اصلی آن شناخت و ازمیان‌بردن موانع رسیدن به هدف است. به سخن دیگر، بررسی‌های تجربی و علمی باید تنها در پرتو بررسی‌های آسیب‌شناسانه انجام شوند.
