کتاب سکوت شاعرانه نوشته فریدریش هلدرلین با ترجمه محمود حدادی، توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.
درباره‌ی زبان و بیانی که این شاعر در اشعارش به کار می‌برده، نیچه این‌گونه می‌گوید: «زبانی که در شور والای چکامه به اوج می‌رسد و در پژواک ظریف اندوه فرو می‌خوابد.» در ادامه شعری را می‌خوانیم که هولدرلین خطاب به امید سروده است:
به امید
امید! ای نیکخواه گرامی!
ای که خانه‌ی غمزدگان را کوچک نمی‌شماری
و میان خاکیان و خدایان، ای شریف!
شادمانه تدبیر به خیر می‌کنی.
کجایی؟ من چندانی نزیستم، با این‌همه اینک
غروب روز عمر نفسی سرد می‌دمد
و من بر این خاک چون جان‌های مردگان خاموش‌ام
و قلبم، خالی از سرود بیمناک و خمود است.
