کتاب خداوند الموت نوشته پل آمیر ترجمه ذبیح اله منصوری توسط انتشارات جاویدان به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: تاریخ، تاریخ ایران، ادبیات تاریخی
در این کتاب، داستان زندگانی حسن صباح(وفات518 ه.ق)- موسس طریقه باطنی- با اشاره به حکومت اسماعیلیان و نیز شرح اوضاع و احوال ایران در آن زمان بازگو می شود. به تصریح مترجم:نهضت حسن صباح فقط یک نهضت مذهبی نبوده،او می خواسته ایران را از زیرسلطه خلفای عباسی یا حکومت های وابسته به خلافت برهاند. حسن صباح در اواخر قرن پنجم هجری، اساس حکومت اسماعیلیه را بنا نهاد و پس از آن تا مدت دو قرن جانشینان او در مناطق خاصی از ایران و عمدتا در قلعه های مستحکم خود، حکومت هایی محلی و محدود داشتند. شیوه قتل دشمنان سیاسی و اعتقادی اسماعیلیان به دست فدائیان این فرقه یکی از نکات مهم تاریخ اسماعیلیه است.
این کتاب دوره ای از تاریخ را به تصویر میکشد که فرقه اسماعیلیه در راس کار قرار داشته، مذهب اسماعیلی در دوران حسن صباح و جانشین های او رایج بوده و حاکمانی که پس از این دوران به قدرت رسیدند تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا همه آثار مکتوب به جای مانده از این فرقه را نابود سازند. حسن صباح نهضتی در ایران برپاداشت که تنها یک نهضت مذهبی نبود بلکه دریچه ای بود تا از طریق آن بتوان از سلطه خلفای عباسی و امرا و سلاطین ایرانی که تحت تاثیر آنها بودند رهایی یافت. در این کتاب با چهره ها و وقایعی رو به رو میشویم که پیش از این، به آنها پرداخته نشده و یا مطالب موجود پیرامون آنها کمتر مورد بازنشر قرار گرفته است. آنچه در این کتاب به آن پرداخته شده ریشه در حقیقت دارد اما در مواردی ممکن است تخیل مولف تاثیر خود را به جای گذاشته باشد که عموما هنگامی که پای تحقیق و تحلیل تاریخ به میان بیاید این امر اجتناب ناپذیر است مباحث کتاب به شرح زیر می باشد:
الموت منطقه ای واقع در جنوب غربی دریای مازندران بود که منطقه ای کوهستانی بشمار می آید و در دنیای قدیم یکی از مراکز بزرگ داروسازی بشمار میرفت. حسن صباح که در الموت زندگی میکرد یک آریایی نژاد محسوب میشد و پیروانش اسم او را بدون علی ذکره السلام بر زبان نمی آوردند و همچنین او را خداوند الموت مینامیدند. حسن صباح یا خداوند الموت در واقع رهبر و امام فرقه "باطنی" شمرده میشد. فرقه باطنی فرقه ای از مذهب اسماعیلیه است که مثل تمام شیعیان، علی بن ابیطالب را امام اول میدانست و فرزندان او را تا امام جعفر صادق امام میشمرد. ولی بعد از امام جعفر صادق عقیده داشت که پسرش اسماعیل امام است، نه پسر دیگرش امام موسی کاظم.
کتاب خداوند الموت نوشته پل آمیر ترجمه ذبیح اله منصوری توسط انتشارات جاویدان به چاپ رسیده است.
موضوع کتاب: تاریخ، تاریخ ایران، ادبیات تاریخی
در این کتاب، داستان زندگانی حسن صباح(وفات518 ه.ق)- موسس طریقه باطنی- با اشاره به حکومت اسماعیلیان و نیز شرح اوضاع و احوال ایران در آن زمان بازگو می شود. به تصریح مترجم:نهضت حسن صباح فقط یک نهضت مذهبی نبوده،او می خواسته ایران را از زیرسلطه خلفای عباسی یا حکومت های وابسته به خلافت برهاند. حسن صباح در اواخر قرن پنجم هجری، اساس حکومت اسماعیلیه را بنا نهاد و پس از آن تا مدت دو قرن جانشینان او در مناطق خاصی از ایران و عمدتا در قلعه های مستحکم خود، حکومت هایی محلی و محدود داشتند. شیوه قتل دشمنان سیاسی و اعتقادی اسماعیلیان به دست فدائیان این فرقه یکی از نکات مهم تاریخ اسماعیلیه است.
این کتاب دوره ای از تاریخ را به تصویر میکشد که فرقه اسماعیلیه در راس کار قرار داشته، مذهب اسماعیلی در دوران حسن صباح و جانشین های او رایج بوده و حاکمانی که پس از این دوران به قدرت رسیدند تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا همه آثار مکتوب به جای مانده از این فرقه را نابود سازند. حسن صباح نهضتی در ایران برپاداشت که تنها یک نهضت مذهبی نبود بلکه دریچه ای بود تا از طریق آن بتوان از سلطه خلفای عباسی و امرا و سلاطین ایرانی که تحت تاثیر آنها بودند رهایی یافت. در این کتاب با چهره ها و وقایعی رو به رو میشویم که پیش از این، به آنها پرداخته نشده و یا مطالب موجود پیرامون آنها کمتر مورد بازنشر قرار گرفته است. آنچه در این کتاب به آن پرداخته شده ریشه در حقیقت دارد اما در مواردی ممکن است تخیل مولف تاثیر خود را به جای گذاشته باشد که عموما هنگامی که پای تحقیق و تحلیل تاریخ به میان بیاید این امر اجتناب ناپذیر است مباحث کتاب به شرح زیر می باشد:
الموت منطقه ای واقع در جنوب غربی دریای مازندران بود که منطقه ای کوهستانی بشمار می آید و در دنیای قدیم یکی از مراکز بزرگ داروسازی بشمار میرفت. حسن صباح که در الموت زندگی میکرد یک آریایی نژاد محسوب میشد و پیروانش اسم او را بدون علی ذکره السلام بر زبان نمی آوردند و همچنین او را خداوند الموت مینامیدند. حسن صباح یا خداوند الموت در واقع رهبر و امام فرقه "باطنی" شمرده میشد. فرقه باطنی فرقه ای از مذهب اسماعیلیه است که مثل تمام شیعیان، علی بن ابیطالب را امام اول میدانست و فرزندان او را تا امام جعفر صادق امام میشمرد. ولی بعد از امام جعفر صادق عقیده داشت که پسرش اسماعیل امام است، نه پسر دیگرش امام موسی کاظم.
