کتاب تئاتر و شقاوت نوشته پیر برونل با ترجمه ژاله کهنمویی پور، توسط انتشارات قطره به چاپ رسیده است.

کتاب حاضر نقدی است از پیر برونل (Pierre Brunel)، استاد دانشگاه پاریس 4 (سوربن)، درباره تئاتر و همزادش، اثر آنتونن آرتو. به خاطر دارم در سال 1356، پیر برونل در یکی از سمینارهای دکترای دانشگاه پاریس 4 در مورد آرتو می‌گفت بسیاری از هنرپیشگان تئاتر از هم‌بازی شدن با آرتو سر باز می‌زدند زیرا آن‌چنان نمایش را طبیعی اجرا می‌کرد که ممکن بود در یک صحنه خشونت‌بار واقعا آن خشونت را اعمال کند و وحشت از اعمال خشونت باعث می‌شد به خصوص هنرپیشگان زن از او فاصله بگیرند.

زمانی که (به سال 1933) آنتونن آرتو به فکر رقم زدن از تئاتر و شقاوت _x000D_ افتاد، حدس می زد که کلامش را درک نخواهند کرد. برای توضیح تلاش یا به قولی_x000D_ عصیان آرتو در دنیای نمایش کافی نیست که به فضای سیاسی و اجتماعی آن دوره _x000D_ اشاره کنیم، یا اینکه خالق نمایش نامه چن چی ها را در زمره ی نویسندگان _x000D_ بزرگ تئاتر قرار دهیم، باید به رشته تئاتر رجوع کنیم و از نمایسش نامه _x000D_ نویسانی که آرتو در فهرست نمایش خود از آن ها یاد می کند سخن بگوییم: از _x000D_ کلایست و اثر نمایشی اش پانته زیله، از فورد و نمایش نامه اش قلب شکسته، از_x000D_ اورپید و نمایش نامه ی باکانتها. آرتو به همراه نیچه، در جستجویش به راهی _x000D_ قدم نهاد که او را به سوی دیونیزوس کشاند، ولی نگاه آرتو به سوی آینده ی _x000D_ تئاتر نیز بود.
در این کتاب پیر برونل، استاد برجسته ی دانشگاه سورین، _x000D_ به عنوان استاد ادبیات تطبیقی، از خلال نوشته های آرتو در تئاتر و همزادش _x000D_ در صدد کشف بازی بی رحمانه ی نیروها و قالب ها در تئاتر است، آن جایی که _x000D_ کلام از تاثیر گذاری عاجز است، زبانی دیگر، ژرف تر از کلام ملفوظ پدید می _x000D_ آید و آن زبان سحر آمیز تئاتر است.