کتاب تئاتر و شقاوت نوشته پیر برونل با ترجمه ژاله کهنمویی پور، توسط انتشارات قطره به چاپ رسیده است.

موضوع کتاب شامل ادبیات, ادبیات نمایشی, نمایشنامه نویسی, تقدس‌زدایی از دیونیزوس می باشد.

کتاب حاضر نقدی است از پیر برونل (Pierre Brunel)، استاد دانشگاه پاریس 4 (سوربن)، درباره تئاتر و همزادش، اثر آنتونن آرتو. به خاطر دارم در سال 1356، پیر برونل در یکی از سمینارهای دکترای دانشگاه پاریس 4 در مورد آرتو می‌گفت بسیاری از هنرپیشگان تئاتر از هم‌بازی شدن با آرتو سر باز می‌زدند زیرا آن‌چنان نمایش را طبیعی اجرا می‌کرد که ممکن بود در یک صحنه خشونت‌بار واقعا آن خشونت را اعمال کند و وحشت از اعمال خشونت باعث می‌شد به خصوص هنرپیشگان زن از او فاصله بگیرند.

زمانی که (به سال 1933) آنتونن آرتو به فکر رقم زدن از تئاتر و شقاوت افتاد، حدس می زد که کلامش را درک نخواهند کرد. برای توضیح تلاش یا به قولی عصیان آرتو در دنیای نمایش کافی نیست که به فضای سیاسی و اجتماعی آن دوره اشاره کنیم، یا اینکه خالق نمایش نامه چن چی ها را در زمره ی نویسندگان بزرگ تئاتر قرار دهیم، باید به رشته تئاتر رجوع کنیم و از نمایسش نامه نویسانی که آرتو در فهرست نمایش خود از آن ها یاد می کند سخن بگوییم: از کلایست و اثر نمایشی اش پانته زیله، از فورد و نمایش نامه اش قلب شکسته، اورپید و نمایش نامه ی باکانتها. آرتو به همراه نیچه، در جستجویش به راهی قدم نهاد که او را به سوی دیونیزوس کشاند، ولی نگاه آرتو به سوی آینده ی تئاتر نیز بود.
در این کتاب پیر برونل، استاد برجسته ی دانشگاه سورین، به عنوان استاد ادبیات تطبیقی، از خلال نوشته های آرتو در تئاتر و همزادش در صدد کشف بازی بی رحمانه ی نیروها و قالب ها در تئاتر است، آن جایی که کلام از تاثیر گذاری عاجز است، زبانی دیگر، ژرف تر از کلام ملفوظ پدید می آید و آن زبان سحر آمیز تئاتر است.